As daar een ding is wat ek die afgelope vyf jaar geleer het, is dit dat langafstand verhoudings kan werk. Dis moeilik, maar nie onmoontlik nie, tot op 'n sekere punt natuurlik. Nie almal besit dieselfde grensvlakke nie, en almal het 'n opinie oor wat 'n te lang afstand is...
Ek praat uit persoonlike ondervinding. My geskiedenis van langafstand verhoudings het met 'n Belg begin. Wat begin het as 'n penvriendskaplike (pen pal) verhouding het verander na 'n somervakansie romanse en uiteindelik opgeëindig as 'n eerste ware liefde...op 'n afstand. Dis in hierdie tyd wat ek geleer het om lughawens te waardeer en te haat op dieselfde tyd: die natuurlike high van opgewondenheid wat jy voel wanneer jy jou geliefde weer sien en dan die hartverskeurende laagtepunt wat opbou na 'n tyd wat hy of sy weer moet vertrek. En jy weet nie presies wanneer julle mekaar weer gaan sien nie. Dit moet weer beplan word, wie vlieg volgende na wie wanneer vir hoe lank. Soveel dinge moet in aanmerking geneem word.
Nadat hierdie verhouding verbreuk is (nie deur my nie), het ek weer liefde gevind by 'n Engels-sprekende Suid-Afrikaner. Hy praat nou nie my eerste taal nie, maar hy woon darem nader aan my huis, al is dit 'n uur se ry. Wanneer ek dit vir sommige mense vertel, is hul reaksie: "O, so dis 'n langafstand verhouding". Nee my liewe mens. Ek verkies 'n uur met die kar bo tien of elf ure met 'n vliegtuig, baie dankie.
'n Paar dae terug het my geliefde egter op 'n vliegtuig geklim om vir te minste ses maande in Suid Korea te gaan werk. En hier bevind ek myself weer in die situasie as 'n gras-weduwee. Te minste weet ek vir 'n feit hy kom terug, nie dat dit my minder as 'n babatjie laat huil het nie...
Waarom waag mense dit om in langafstand verhoudings te wees? Dis eintlik eenvoudig: jy is lief vir die persoon. Jy besluit om die afstand kans te gee omdat jy hom of haar graag in jou lewe wil behou. Jy stel nie belang in enige iemand anders nie. En soms is die mense wat die verste bly nader aan jou as die mense naaste aan jou.
Ek het wel 'n paar belangrike wenke vir my mede gras-weduwees en -wewenaars wat langafstand verhoudings aanbetref:
- Jy moet meer as 100% seker wees oor wat jy vir jou maat voel. Moenie hul aan 'n lyntjie hou nie. Dit sal nie regverdig wees as hulle hul wêreld verlaat en jy los hul na die tyd nie.
- Eerlikheid, vertroue en kommunikasie. Sonder hierdie drie eienskappe gaan die verhouding nie die afstand oorleef nie.
- Maak gereelde kontak met mekaar. Daar is baie maniere om dit te doen: BBM, Whatsapp, SMS, foonoproepe, Google Talk, e-pos, Skype, briewe, posduiwe en ander soortgelyke middels. Gebruik rookseine en Mxit as dit moet! Indien die tydsone ver verskil, is beplande afsprake baie belangrik.
- Onthou dat daar tye sal wees wanneer jou geliefde besig gaan wees. Gun hul ook tyd met hul familie en vriende.
- Die lewe gaan aan. Kry 'n stokperdjie of doen sport om jou besig te hou. Dit sal tyd vinniger laat verby gaan.
- Doen nou en dan iets oulik, byvoorbeeld deur 'n liefdesbrief te pos of om 'n "omgee pakkie" te stuur. Wees kreatief.
- Besluit wat jul uit die verhouding wil hê. Die uiteinde moet wees dat jul bymekaar sal uitkom. Maak planne om mekaar fisies te sien tot jul daardie doel bereik.
Wanneer daar ware liefde is, is afstand eintlik net 'n nommer. Solank daar 'n definitiewe plan is om bymekaar uit te kom en bymekaar dan te bly, behoort 'n langafstand verhouding net 'n klein hobbel te wees tot geluk. Moenie moed verloor nie. Ek het 3.5 jaar uitgehou met my eerste een. Daar is mense wat langer gewag het, en vandag baie gelukkig is.
En asseblief, een uur se ry is wragtag nie so ver nie.
