Klein Jakkalsies: Deel 1

Die lewe is wonderlik en aangenaam, afhangende van wat jy daarvan maak, maar ongelukkig is die wêreld nie sonder sy irritasies nie. Almal het irritasies, of dit nou klein jakkalsies is wat knibbel aan jou hakskene of groot wolwe is wat jou kou soos ’n hoenderbeentjie. Soms bring jy dit aan jouself, soms is dit die doen en late van ander mense, maar meestal is dit ’n kombinasie. Nee ek jok, dis meestal idiote se skuld, maar as dit nie vir hulle was nie, was daar minder om oor te lag.

Ek het ’n hele lys; daar is soveel irritasies dat ek dit in dele moes opbreek. Mens sal vir ewig lees as ek alles in een blog moes skryf, of net glad nie lees nie. Dus, vir jullle (en my) gerief is alles verdeel om jul geïnteresseerd te hou. Miskien vind jy iets wat ons in gemeen het. En as jy vind dat jy die oorsaak van enige van hierdie irritasies is, stop dit nou! Jy irriteer mense.

So hier is my lys van irritasies: Deel 1

1) Mense wat nie verstaanbare Engels kan praat nie.

Ons bly in ’n land met elf amptelike tale. Dis onmoontlik vir ’n normale persoon om al elf te leer, so die enigste manier om met mekaar te kommunikeer is deur Engels (gelukkige Engelse blikskottels wat in elk geval te lui is om ander tale te leer). En tog is daar mense wat nou nog nie ordentelike Engels kan praat nie. Ek moet erken dat my tweede taal nou nie wonderlik is nie, maar te minste is ek nog verstaanbaar. In baie gevalle moet mense meer as drie keer vra om te herhaal wat hulle gesê het. Doen tog moeite! Kry vir jou ’n fonetiese woordeboek! 

2) Ooglopende spelfoute en gramatikale foute op klasnotas.

Meeste van my klasse loop van agtuur tot vyfuur, waarna ek terug koshuis toe moet stap, koshuiskos afwurg, vinnig in die stort spring om die slegte dag van my af te skrop en dan moet ek nog vir daardie simpel toets in ’n kort periode leer. Teen daai tyd is ek keelvol van al die werk, so jy kan net dink hoe erg dit my frustreer om spelfoute te ontdek en die sinskonstruksies glad nie sin maak nie. Dít maak die alreeds moeilike werk net nog moeiliker! Professors en onderwysers, as julle nie kan spel of ordentelik vertaal nie, moet dit om hemelsnaam nie van jul studente verwag nie. Dis uiters hipokreties van julle!

3) Ego’s oor kommunikasie toestelle.

Talle mense het vantevore vir my gesê dat ek ’n mooi, diep, besonderse stem het. Party het gevra of ek sing (ek het in skoolkoor gesing ja), en ander glo weer my stem is gepas vir radio. Almal wat ons familie ken het al genoem dat ek soos my ma klink. Dankie vir die komplimente. Dit beteken egter nie dat ek my eie stem wil hoor nie. Moenie my verkeerd verstaan nie, ek is bly ek het ’n diep stem in plaas van ’n hoë skril stemmetjie, maar om my stem te hoor is net eienaardig vir my. Dit laat my ongemaklik voel. Jy weet, daardie gevoel van: “Is dit regtig MY stem? Klink ek SO?”. As ek diep in gesprek is met iemand oor ’n tegnologiese kommunikasie toestel (soos ’n telefoon, selfoon, of ’n rekenaarprogram soos Skype), haat ek dit om ego’s van my stem te hoor. Die mense aan die anderkant van die lyn dink seker ek is vertraag of iets elke keer as dit gebeur, want ek stop in die middel van ’n frase net om te hoor hoe klink dit. Ek kan nie konsentreer op wat ek volgende moet sê om die sin klaar te maak nie! Ego’s help skeinbaar vir mense wat hakkel, maar in my geval laat dit my net meer hakkel.

4) Liggelowige mense.

My probleem lê meer by liggelowige mense wat boodskappe oor e-pos, sms, bbm, Facebook, watter manier ookal, verstuur aan mense as liggelowige mense self. Die chainletters wat hul vir jou stuur lui tipies soos die volgende: “As jy dit nie vir 50 mense binne die volgende 50 sekondes stuur nie, gaan ’n pterosauriër op jou kop poef,” of “Stuur dit nou en jy sal deur die liefde van jou lewe gesoen word”. Regtig? Ek het nog nooit ’n koerantopskrif gelees wat sê: “Persoon sterf omdat hy nie boodskap wou aanstuur”. Buitendien, ek het nie soveel mense op my kontaklyste nie! As dit ’n oulike boodskappie is, stuur dit enige tyd vir my, maar net as jy wil, nie omdat jy verplig voel nie. Laat my toe om dit duidelik te maak vir eens en vir altyd. Nommer een: Facebook gaan jou nie uit die netwerk uitskop nie, al is jy jare onaktief. Daar is mense wat oorlede is wie se profiele steeds in die kuberuim rondsweef. Nommer twee: jy sal altyd bbm’s vir jou maatjies kan stuur (behalwe as daar iets fout met hul netwerk is). Nommer drie: Google het al die geld in die wêreld. Hul is nie bereid om die volle bedrag vir iemand se operasie, wat hul lewe kan red, te betaal nie. Nee, maar hulle is wel bereid om 5 sent te gee vir elke e-pos wat jy versprei om hierdie opgemaakte hartseer storie te vertel. Hoe goedhartig! Onthou net daar is mense, wat nie ’n lewe het nie, wat hierdie tipe goed opmaak en agterna lag vir ons. Jy moet kan onderskei tussen fiksie en waarheid.

5) Huistakies op ongeleë tye.

Ek gee regtig nie om om uit te help met huistakies soos wasgoed was en ophang of skottelgoed in die skottelmasjien pak (want ek haat dit om skottelgoed te was) of om ander gunsies te doen nie. Nee, regtig, ek gee nie om nie, maar wel nie op die verkeerde tyd nie. My ouers gebruik graag verskonings soos: “Sal jy as jy ’n studiebreuk neem vir my die wasgoed ophang?” of “Jy het mos nou vakansie”. Ja, ek beskou mos wasgoed ophang as ’n goeie ruskansie en ek hou mos daarvan om my vrye tyd aan jul gunsies te spandeer as ek pas opgestaan het/by die huis gekom het/besig is met dinge wat vir my belangrik is/min tyd eintlik het. Ek sê weereens, ek is my ouers ewig dankbaar en help graag waar ek kan, net nie op die verkeerde tyd nie, en moet asseblief nie aanstoot neem daaroor nie.